کد مطلب:62598 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:163
در سازمان ها همواره عده ای افراد كم كار و غیر متعهد وجود دارند كه از تلاش واقعی برای سازمان و كوشش حقیقی برای دستیابی به اهداف آن دریغ می كنند؛ لیكن سعی آن ها بر این است كه چهره متعهد، كوشا و تلاشگری از خود در ذهن مدیران و مسئولان سازمان به جای گذارند. این گونه افراد همواره تلاش می كنند با ظاهر سازی، خوش خدمتی و تملق و چاپلوسی، كارهای كم ارزش و معمولی خود را در نظر مدیران، بزرگ و ارزشمند جلوه دهند. ارزیابی عملكرد این گونه افراد به مراتب سخت تر و پیچیده تر از ارزشیابی افراد معمولی و عادی سازمان است؛و دقت بیش تری می طلبد. امام علی (ع ) خطر ارزیابی این گونه افراد را به مالك گوشزد كرده و به او توصیه می كند هنگام ارزشیابی آنان دقت لازم را به كار گیرد. آن حضرت می فرماید: ثم لایكن اختیارك ایاهم علی فراستك واستنامتك و حسن الظن منك، فان الرجال یتعرضون لفراسات الولاة بتصنعهم و سحن خدمتهم و لیس ورأ من النصیحة و الأمانة شیء ؛[1] سپس در انتخاب آنان هرگز به فراست و اطمینان، و خوش گمانی خود تكیه مكن؛چرا كه مردمان برای جلب نظر زمامداران و والیان، به ظاهر سازی پرداخته و تظاهر به خوش خدمتی می كنند؛ در حالی كه در پس این ظاهر جالب، هیچ گونه امانتداری و خیر خواهی وجود ندارد.
یكی دیگر از محدودیت ها و موانع ارزشیابی درست و مطلوب، ظاهر سازی افرادی است كه مورد ارزیابی قرار می گیرند. این مسأله یكی از مشكلاتی است كه صحت و دقت ارزیابی را تهدید كرده و به خطر می اندازد.